Kartoffelsalat aus Holland

Holland (wij zeggen liever Nederland) is hier op vele manieren bekend. Om te beginnen zijn daar onze voetballers. Zodra we vermelden dat we uit Holland komen, rollen de namen van onze voetballers uit de monden van (voornamelijk jonge) Ethiopiërs.
Verder noemen sommmige oudere Ethiopiërs met weemoed de naam van “Queen Juliana” die zulke dikke vrienden was met hun Keizer Haile Selassie.
Op straat rijden de Nederlandse DAF bussen rond. Ze zijn oranje rood geverfd, de kleuren van een leeuw, heb ik me laten vertellen. De leeuw van Juda is het nationale symbool van Ethiopie en de huidige eigenaar van de bussen schijnt ook “leeuw” in zijn naam te hebben.

De Nederlandse ambassade heeft onlangs een prestigieuze prijs gewonnen. Het gebouw is ontworpen door de architecten Dick van Gameren en Bjarne Mastenbroek . In oktober jl. ontving de ambassade de Aga Khan prijs voor architectuur. De Aga Khan prijs wordt beschouwd als een van de voornaamste jaarlijkse architectuurprijzen en wordt uitgereikt aan gebouwen die architectonische hoogstandjes zijn en tegelijkertijd de waarden van hun eigen omgeving weerspiegelen. Is de prijs terecht uitgereikt? Oordeel zelf!

Helaas kunnen we jullie alleen een foto van de buitenkant laten zien. Het interieur is voor ons nl.verboden terrein! De Nederlandse ambassade is niet bepaald gastvrij voor ons geweest. Toen we hier nog maar kort waren, belden we naar de ambassade om te vermelden dat we gearriveerd waren. Ons werd verteld dat we naar de ambassade moesten komen om ons te melden. Paspoorten mee, we moesten geregistreerd worden.

Op een zonnige morgen gingen we op pad. Na veel omzwervingen (we waren nog niet echt bekend in Addis) bereikten we eindelijk de ambassade. Daar moesten we in de rij staan en na een kwartier kregen we een formulier dat ingevuld moest worden. Op mijn vraag of men ons ook kon adviseren over goede medische zorg was het antwoord “Madam, we don’t give any information”. Ik dacht eerst nog dat ik verkeerd begrepen was, maar ook de erbijgehaalde Nederlandse mevrouw vertelde hetzelfde. Op mijn volgende vraag of er ook een mogelijkheid was om andere Nederlanders te ontmoeten was het antwoord: “We organiseren eens per jaar een bijeenkomst, maar die is alleen voor zakenmensen”. Als dat niet de ware VOC mentaliteit is! Driemaal recht is scheepsrecht, dus mijn derde vraag was of er ook een mogelijkheid bestond om de Ambassade van binnen te bekijken. Ja, was het antwoord, maar alleen op persoonlijke uitnodiging van de ambassadeur himself. Zonder ook maar een kopje koffie zijn we weer naar huis gegaan.

Tot zover de spreekwoordelijke Nederlandse gastvrijheid!

Maar gelukkig is daar Wim’s Holland House! In een plaatselijke krant viel ons oog op zijn advertentie (zie foto). De advertentie ontlokte Jan de vraag: Zou Duitsland dan toch de oorlog gewonnen hebben? Wims Holland House is een gezellige tent, waar je door Wim persoonlijk hartelijk ontvangen wordt. Hij is vrachtwagenchauffeur geweest en heeft jarenlang voor de UNHCR in Darfur hulpgoederen vervoerd. Een aantal jaren geleden is hij met zijn Ethiopische vrouw naar Addis Ababa verhuisd. Hier heeft hij een opleiding voor automonteurs opgezet. De opleiding wordt gesponsord door NGO’s. Jongens volgen bij hem een praktische opleiding tot automonteur. Niks geen theoretisch gedoe. Aan automonteurs is hier een grote behoefte. Dat kun je je wel voorstellen als je de oude auto’s ziet! Verder exploiteert Wim zijn Holland House. Op verzoek serveert hij kroketten! Echt een plek waar Nederlanders elkaar ontmoeten. Elke tweede vrijdag van de maand is er een “party” met Nederlandstalige muziek. We weten nog niet of we dat aankunnen!

Inmiddels hebben we ook onze eerste “coffee ceremony” achter de rug. Zoals jullie weten is Ethiopië het land waar de koffie ontdekt is. Volgens de legende ging dat zo: De herder Kaldi werkte in het gebied “Kafa”. Op een dag ontdekte hij dat zijn geiten helemaal “high” werden als ze op de bladeren en bessen van een bepaalde plant kauwden. Kaldi dacht:” Dat ga ik ook proberen” En ja hoor, ook hij werd “high”. Opgewonden bracht hij de bladeren en bessen naar een klooster in de buurt. De monniken oordeelden dat het vruchten van de duivel waren. Ze verbrandden bessen en bladeren en toen..... raakten ze helemaal bedwelmd door de heerlijke koffiegeur die er af kwam. De monniken gingen nu zelf bessen plukken en stuurden de gedroogde bessen naar kloosters overal in Ethiopië, waar ze er weer koffie van maakten. Al gauw werden de koffiebonen geëxporteerd naar Arabië en zo begon de koffiehandel.

Op een woensdagmorgen kwam de mevrouw die onze was doet, Gete, bepakt en bezakt onze compound oplopen. Wat bleek: Ze had spulletjes bij zich voor een coffee ceremony. Op onze veranda werd gras uitgespreid. Even verderop werd vuur gemaakt om de koffiebonen te branden. Ondertussen maakte Gete popcorn. Er werd volop wierook gebrand. Nadat de koffiebonen gebrand zijn, worden ze fijn gestampt en daarna wordt er kokend water opgegoten. Alle aanwezigen krijgen 3 kopjes koffie met enorm veel suiker. Het derde kopje is maar klein, maar is absoluut noodzakelijk. Overslaan van het derde kopje brengt zeker ongeluk! Al met al waren we zo’n 1 1/2 uur bezig. Op de foto’s zien jullie hoe een en ander in zijn werk gaat. Volgens mijn cursisten “doen” Ethiopiërs wel 3 x per dag zo’n coffee ceremony. Op mijn vraag of er dan niet gewerkt moet worden, bleven de antwoorden vaag.

Met mijn werk gaat het goed. Het is wel moeilijk om met zoveel verschillende niveaus te werken. Al mijn cursisten hebben secondary education achter de rug, maar het niveau daarvan is blijkbaar zo verschillend dat sommigen nog niet eens weten dat je “he has” moet schrijven en dat “he have” fout is, terwijl anderen bijna foutloos een tekst kunnen schrijven. Vorige week heb ik gevraagd of ze anoniem hun commentaar op mijn lesgeven wilden opschrijven. Daaruit blijkt dat ze het lastig vinden dat ik geen Amhaars spreek. Soms begrijpen ze me niet. We hebben nu “tolken” aangewezen! Overigens is het commentaar wel bijzonder Een heleboel schreven “God bless you” op hun briefje.
Daar krijg ik toch wel een brok in mijn keel van.

Dinsdag jl. was ik uitgenodigd voor een millenniumviering op de German Church School. Er was een geweldig programma opgezet, waaraan veel leerlingen meededen. Er werd gezongen, gedanst, een voorstelling van de karatelessen gegeven, er was een clown en een lachtherapeut en natuurlijk waren er de nodige toespraken. Mij viel op dat alle liedjes een erg vaderlandslievende tekst hadden.. Om de regel viel het woord “Ethiopië”. Je ziet hier trouwens ook overal de Ethiopische vlag.

Tenslotte nog een hoopgevende mededeling voor die mensen die op zoek zijn naar een mannelijke partner: Mannen (weliswaar confectie) zijn hier gewoon te koop! (zie foto)
Deze keer sturen we o.a. foto’s mee van de Nederlandse ambassade, Wims Holland House, de koffieceremonie, leerlingen van Truus, een terrasje en het feest op de German Church school.

In Nederland breekt de Sinterklaastijd weer aan. Wij wensen jullie hele gezellige dagen toe en tot de volgende nieuwsbrief!

Jan en Truus.