Koffie bij de bank

Vorige week vrijdag ging ik naar de bank. De Dashen bank, vlakbij ons, om de hoek. Ik meld me bij de afdeling visacards. Jazeker, ik kan hier geld opnemen met mijn visapas. Eerst moet ik een uitgebreid formulier in duplo invullen. Maar wat is mijn adres? Hier werken ze soms met straten, maar niet met huisnummers en er wordt hier nooit post bezorgd. Wel kun je een postbus huren in een postkantoor. Ik zeg dat ik bij St Mary's werk en laat een zelfgemaakt visitekaartje zien. O, meneer is een businessman. Ik geef toe dat ik hier op een businessvisum ben. En hoe vind ik het in Ethiopië? Ik zeg dat ik het hier prima naar mijn zin heb, de mensen erg aardig en beleefd vind en het weer fantastisch. Of meneer soms een kop koffie wil? Dat vragen ze bij de AMRObank nooit. Ja graag, zeg ik dus, maar dan liever geen cappuccino, want dat is hier een bleek melkdrankje, maar echte heerlijke Ethiopische Macchiato. Dat kan natuurlijk geregeld worden. Ik hoor daarna dat mijn bankman na zijn afstuderen, bij deze bank terecht is gekomen en er nu al 13 jaar werkt. Ik spreek de verwachting uit dat hij binnen een paar jaar vast bankdirecteur is. Een brede grijns verschijnt. Daarna bespreken we, als ooit Mr. G.B.J. Hilterman, de toestand in de wereld, in het bijzonder die van Ethiopië en Nederland. Ik krijg daarna volgnummer 72 om mijn geld bij de kassa op te nemen. Ik vrees dat dit nog wel even kan duren want er staat een indrukwekkende rij mensen voor de kassa te wachten. Maar de aanstaande bankdirecteur neemt even contact op met iemand van de kassa en ineens is nummer 72 aan de beurt. De Dashen bank, een bank met persoonlijke service.

De afgelopen weken heb ik me hier bezig gehouden met zaken als kwaliteitszorg en besluitvorming. Daarvoor heb ik onder meer uitvoerig gesproken met vier faculteitsdirecteuren. Het was heel boeiend om te horen hoe zij hier de zaken aanpakken en waarom ze het op hun manier doen. Bovendien is een interview met hen goed voor mijn Engels. Het valt mij op dat veel zaken hier toch wel aardig goed geregeld zijn. Voor elk probleem proberen ze hier een snelle praktische oplossing te vinden en zo'n aanpak ligt me wel. Aan bureaucratisch gedoe hebben ze hier een hekel. Dat vind je volgens hen op de public schools en bij de overheid. Daar kan een beslissing 5 maanden duren waar ze bij St Mary's een dag over doen. De top van St Mary's is zich er goed van bewust dat je kwaliteit moet leveren, wil je als private school kunnen overleven. Of het personeel er ook zo over denkt hoop ik de komende weken te ontdekken.. Volgens de faculteitsdirecteuren hoort St Mary's bij de top 4 van University Colleges in Ethiopie. In 1998 waren er ongeveer 100 studenten, vorig jaar ongeveer 28 000 en dit jaar zo'n 40 000. Daarvan studeren er ongeveer 10 000 in Addis Ababa en de rest studeert via distant education, een systeem dat te vergelijken is met dat van onze Open Universiteit.

Vorige week had ik een gesprek met Tedla, de Academic Dean en ook wel de Vice President van St Mary's genoemd. Een alleraardigste man die volgens mij zeer gewaardeerd wordt door de mensen van St Mary's. Met hem heb ik over mijn onderzoekje gesproken en over de mogelijkheid een of meer workshops te geven. Hij vertelde mij dat de Ethiopische meisjes niet erg gewend zijn om mee te discussiëren, laat staan dat ze dat al goed in het Engels durven. Het Engels is voor hen meestal de derde of vierde taal en dan ook nog een taal met een heel ander alfabet en een andere woordvolgorde. Dat was Truus ook al opgevallen en dat is voor haar wel wennen in haar "secretaressenklas".

Het kost de ouders ongeveer 3000 Birr per jaar om hun kind aan St Mary's te laten studeren, terwijl heel veel mensen hier maar zo'n 300 Birr per maand verdienen. De regering tolereert de private schools maar werkt niet echt mee: ze krijgen geen cent subsidie, niet voor de personeelskosten en ook niet voor de huisvestingskosten, De regering heeft onlangs besloten dat afgestudeerde leraren van private schools niet meer voor de klas mogen in public schools. De regering is kennelijk bang dat afgestudeerden van private schools hun leerlingen te veel zullen indoctrineren. Dat is wel erg schrijnend in een land waar nog heel veel onderwijs achterstanden zijn en de kwaliteit van de private schools meestal niet onder doet voor die van public schools.

De regering controleert hier ook de mobiele telefoonnetten en delete onwelgevallige teksten van het internet. Het Ethiopische internet wordt wel het slechtste van heel Afrika genoemd. Heel vaak valt het plotseling uit of is er geen server te bereiken. Maar we hebben hier geleerd te genieten van de keren dat het wel lukt, in plaats van te klagen over de keren dat het niet werkt. Dankzij het internet lezen we hier toch Nederlandse kranten, NOS-teletekst enz. en sturen en ontvangen we heel wat mails. Ook deze reissite hebben we aan het internet te danken en we vinden het leuk dat we hierop al heel wat aardige reacties gekregen hebben.

We zijn benieuwd wie van jullie ons huis op Google Earth heeft kunnen vinden met de aanwijzingen uit nieuwsbrief 3. Ons huis staat in de zuid oost hoek van de compound waarop de Headquarters van de African Union staan.

Ethiopië is een heel erg arm land, maar volgens een Canadees rapport hoort het bij de top twaalf 12 landen wat cultuur betreft. Vooral het noorden van Ethiopië is erg rijk aan cultureel erfgoed. Tot nu toe hebben wij alleen nog naar mooie dingen in Addis gezien. Maar Addis werd pas aan het eind van de negentiende eeuw gebouwd in opdracht van keizerin Taitu, de vrouw van Menelik de tweede. De stad ligt op ongeveer 2400 meter boven zeeniveau en heeft daardoor overdag een heerlijke temperatuur. In de kerstvakantie hopen Truus en ik een rondtocht te maken door Noord Ethiopië langs plaatsen als het Tanameer, Axum, Gondar en Lalibela.
We hopen dat het tegen die tijd weer wat rustig is aan de grens met Somalië en Eritrea.

Naast weer wat straatbeelden hebben we deze keer ook een aantal foto’s van glas in lood ramen (in kerken), muurschilderingen, iconen en van schilderijen van hedendaagse kunstenaars die hier te koop zijn, bijgevoegd. Een paar foto’s van grote en mooie flatgebouwen tonen aan dat hier ook gebouwen met allure staan, hoewel volgens een krant hier, nog altijd meer dan 70% van de bevolking in "slums of shanties" woont. En op een bevolking van bijna 4 miljoen zijn dat toch wel erg veel.

In het Nationaal Musem hebben we onlangs (de kopieën van) de botten van Lucy mogen bewonderen. Lucy leefde ongeveer 3,2 miljoen jaar geleden en wordt door veel wetenschappers als de eerste bekende mensachtige beschouwd. De basis van de mensheid zou best eens in Ethiopië kunnen liggen. De bij ons meer bekende cultuur van de Egyptenaren (ook heel bijzonder) begon niet aan de Middellandse Zee, maar diep in het zuiden, waar de Numibiers een zeer hoog ontwikkelde cultuur hadden. Een foto van Lucy en mij is bijgevoegd.

Volgende week vertrek ik voor ongeveer een week naar Nederland. Dat biedt mij de mogelijkheid om de reünie van het Fivelcollege bij te wonen. Ook kan ik dan weer even contact hebben met familie en sommige bekenden. Dat lijkt me erg leuk, maar ik zal vast het heerlijke weer van Addis missen. De volgende brief komt weer van Truus.

Ontvang de hartelijke groeten van ons.