Goodbye Addis
Door: Truus
30 Januari 2008 | Ethiopië, Addis Abeba
Terwijl Jan in Oostenrijk aan het skiën is, schrijf ik dit laatste bericht uit Addis. Toen we na de begrafenis van Jan's vader terugkwamen in Addis, was iedereen vol begrip.
In Ethiopië neemt men heel veel tijd om een overlijden te verwerken. Men vond dan ook dat wij het kalm aan moesten doen. Omdat we een heel stuk van onze rondreis hadden gemist, besloten we alsnog 3 dagen naar Lalibela te gaan. Lalibela ligt op een hoogte van 2630 meter en het is beroemd vanwege een groep van 11 kerken die uit de rotsen gehakt zijn. Lalibela staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Het bijzondere is dat de kerken, anders dan in Petra, volkomen losstaan van de rotsen. Ik hoop dat jullie door de foto's een beetje een beeld krijgen van hoe het er uit ziet. Je moet wel een goede conditie hebben om de kerken te bezoeken. Klimpartijen in de rotsen,sluipen door donkere tunnels die de kerken verbinden, over rotsranden lopen om van de ene kerk bij de andere te komen (echt een uitdaging voor mensen met hoogtevrees, zoals ik!) Maar, zoals een gids tegen mij zei: "You look very old, but you are still strong". Een beetje dubieus compliment!
Lalibela was koning in de 12de of 13de eeuw. Volgens de legende (het stikt in Ethiopië van de legenden) was koning Lalibela verbannen naar Jeruzalem door zijn halfbroer en hij was zo onder de indruk van alle mooie gebouwen die hij daar zag dat hij beloofde een nieuwe "heilige stad" in Ethiopië te bouwen. Anderen beweren dat hij een hemels visioen heeft gehad. Hoe dan ook, het resultaat is indrukwekkend. Lalibela is de heilige plaats voor orthodoxe christenen. Je ziet overal biddende mensen en voor sommigen is het het summum om te sterven in het complex. Her en der verspreid liggen dan ook botten en schedels. Op een van de foto's kunnen jullie een skelet zien in een gat in de muur. In die gaten wonen ook kluizenaars. Ook de omgeving van Lalibela is prachtig, maar vreselijk droog en rotsachtig. Je vraagt je af hoe er ooit iets kan groeien.
Toen we weer terug in Addis waren, vielen we meteen het volgende religieuze feest binnen. Het leven hangt hier van religie aan elkaar! Op 19, 20 en 21 januari
vieren ze hier Timkat. Elke kerk heeft een replica van de ark van het verbond ( eigenlijk de stenen tafels met de tien geboden). De echte stenen tafels worden bewaard in een kerk in Aksum, in het noorden van Ethiopië. Die zijn indertijd uit Jeruzalem gestolen door Menelik I, de zoon van Salomo en de koningin van Sheba. De replica wordt bewaard in het heilige der heiligen van elke kerk . Alleen de priester mag daar komen. Maar tijdens Timkat hijst de priester deze replica op zijn hoofd en het kerkvolk begeleidt hem in een processie, al zingend en dansend, kleurrijk gekleed, naar een verzamelplaats. Het is een groot feest. Zo zou je het verhaal van David die voor de ark danste in het Oude Testament kunnen voorstellen. In Addis is de verzamelplaats een enorm sportveld. Daar komen dan honderden dansende en zingende mensen bij elkaar.
‘s Nachts worden de arken neergezet in speciale tenten en de gelovigen blijven erbij waken. De volgende morgen wordt er gewijd water over de arken en de gelovigen gesprenkeld en vervolgens vertrekt ieder weer naar zijn eigen kerk. Daarna blijft het de hele dag en de volgende dag feest! Onze vriend Hailu had ons meegenomen naar Jan Meda, het sportveld waar het geheel plaatsvond.
Na afloop van Timkat waren we uitgenodigd bij Hailu thuis. Tot dan toe hadden we elkaar steeds in restaurants, bij ons thuis, of op zijn school ontmoet. Maar hij wilde ons graag zijn huis laten zien. Hij woont met zijn moeder van 80, die ziek is, en zijn zuster, een gescheiden vrouw met 4 dochters in een piepklein huis. Een woonkamer van 3 bij 4 meter. In die woonkamer staat het bed van zijn moeder en dan zijn er nog twee bedsteeachtige kasten, waar de andere mensen slapen. That's all. Toen Jan vroeg of er ook een mogelijkheid was om naar het toilet te gaan, was het antwoord: Nee. Waarschijnlijk is er een gezamenlijk toilet voor de hele buurt. Hailu is de enige met een baan, dus van zijn karige onderwijzerssalaris ( 800 bir per maand) onderhoudt hij de hele familie. Je begrijpt niet dat het kan. Hij wil ontzettend graag een leven en een huis voor zichzelf, maar zolang er nog één nichtje is dat naar school gaat en onderhouden moet worden, kan hij dat wel vergeten. Ik heb diep respect gekregen voor Hailu en zoveel anderen die proberen het hoofd boven water te houden. Het is echt een struggle for life.
Afgelopen zondag kwam ik tot mijn verrassing in een orthodoxe kerkdienst terecht. Ik had met een mevrouw afgesproken bij de kerk, maar niet begrepen dat zij binnen zat!
Ik heb nog een klein stukje dienst meegemaakt en daarna was het avondmaal of communie. Reuzeleuk om mee te maken. Ik mocht sneaky wat foto's maken en die staan hier op de site. Tijdens het avondmaal werden enorme brokken brood uitgedeeld en ook nog tarwe. Dat is nog eens wat anders dan de karige vierkantjes brood of ouweltjes bij ons! Dit was echt een stevige maaltijd en je kreeg het op een bordje! Toen ik zei dat ik net ontbeten had, werd het geheel voor mij in een plastic zak gekieperd. Ik mocht het mee naar huis nemen! Verder wordt er geen wijn gedronken, maar er wordt een stevig glas bier geschonken.
Ik ben altijd erg onder de indruk van de kapsels van mijn cursisten. Ze vlechten hun haar op vele manieren. Dat alles heeft te maken met verschillende etnische achtergronden. Bij elke "stam" hoort weer een ander soort kapsel. Ik heb hen gevraagd of ik foto's mocht nemen en die aan mijn Nederlandse vrienden en bekenden mocht laten zien. Ze wilden allemaal graag op de foto! Ik heb vijf kapsels uitgezocht die ik mooi en apart vond en die foto's vinden jullie op de site.
Mijn tijd hier zit er bijna op. Volgende week op dit tijdstip ben ik aan het inchecken op het vliegveld van Addis. Het afscheid valt me zwaar. Wat zal ik ze missen!
De cursisten, die me overal naroepen : "Hi, teacher!", de schoenpoetsers altijd met een smile op hun gezicht, de jongens op straat die roepen: He you, where are you go?
de mensen van St. Mary's, altijd bereid om te helpen, mijn chef Tekalign, die altijd van alles belooft, maar nooit iets waarmaakt….. Het was een ervaring om nooit te vergeten. De beelden van bedelaars, van op straat slapende kinderen, staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik hoop van ganser harte dat de toekomst Ethiopië meer welvaart en democratie brengt. Goodbye Ethiopia!
Tot slot wil ik jullie allemaal heel erg bedanken voor de reacties op onze brieven. Het was geweldig om op deze manier met jullie in contact te blijven. Ik hoop jullie binnenkort weer in levende lijve te ontmoeten.
Tot spoedig ziens,
Truus.
In Ethiopië neemt men heel veel tijd om een overlijden te verwerken. Men vond dan ook dat wij het kalm aan moesten doen. Omdat we een heel stuk van onze rondreis hadden gemist, besloten we alsnog 3 dagen naar Lalibela te gaan. Lalibela ligt op een hoogte van 2630 meter en het is beroemd vanwege een groep van 11 kerken die uit de rotsen gehakt zijn. Lalibela staat op de werelderfgoedlijst van Unesco. Het bijzondere is dat de kerken, anders dan in Petra, volkomen losstaan van de rotsen. Ik hoop dat jullie door de foto's een beetje een beeld krijgen van hoe het er uit ziet. Je moet wel een goede conditie hebben om de kerken te bezoeken. Klimpartijen in de rotsen,sluipen door donkere tunnels die de kerken verbinden, over rotsranden lopen om van de ene kerk bij de andere te komen (echt een uitdaging voor mensen met hoogtevrees, zoals ik!) Maar, zoals een gids tegen mij zei: "You look very old, but you are still strong". Een beetje dubieus compliment!
Lalibela was koning in de 12de of 13de eeuw. Volgens de legende (het stikt in Ethiopië van de legenden) was koning Lalibela verbannen naar Jeruzalem door zijn halfbroer en hij was zo onder de indruk van alle mooie gebouwen die hij daar zag dat hij beloofde een nieuwe "heilige stad" in Ethiopië te bouwen. Anderen beweren dat hij een hemels visioen heeft gehad. Hoe dan ook, het resultaat is indrukwekkend. Lalibela is de heilige plaats voor orthodoxe christenen. Je ziet overal biddende mensen en voor sommigen is het het summum om te sterven in het complex. Her en der verspreid liggen dan ook botten en schedels. Op een van de foto's kunnen jullie een skelet zien in een gat in de muur. In die gaten wonen ook kluizenaars. Ook de omgeving van Lalibela is prachtig, maar vreselijk droog en rotsachtig. Je vraagt je af hoe er ooit iets kan groeien.
Toen we weer terug in Addis waren, vielen we meteen het volgende religieuze feest binnen. Het leven hangt hier van religie aan elkaar! Op 19, 20 en 21 januari
vieren ze hier Timkat. Elke kerk heeft een replica van de ark van het verbond ( eigenlijk de stenen tafels met de tien geboden). De echte stenen tafels worden bewaard in een kerk in Aksum, in het noorden van Ethiopië. Die zijn indertijd uit Jeruzalem gestolen door Menelik I, de zoon van Salomo en de koningin van Sheba. De replica wordt bewaard in het heilige der heiligen van elke kerk . Alleen de priester mag daar komen. Maar tijdens Timkat hijst de priester deze replica op zijn hoofd en het kerkvolk begeleidt hem in een processie, al zingend en dansend, kleurrijk gekleed, naar een verzamelplaats. Het is een groot feest. Zo zou je het verhaal van David die voor de ark danste in het Oude Testament kunnen voorstellen. In Addis is de verzamelplaats een enorm sportveld. Daar komen dan honderden dansende en zingende mensen bij elkaar.
‘s Nachts worden de arken neergezet in speciale tenten en de gelovigen blijven erbij waken. De volgende morgen wordt er gewijd water over de arken en de gelovigen gesprenkeld en vervolgens vertrekt ieder weer naar zijn eigen kerk. Daarna blijft het de hele dag en de volgende dag feest! Onze vriend Hailu had ons meegenomen naar Jan Meda, het sportveld waar het geheel plaatsvond.
Na afloop van Timkat waren we uitgenodigd bij Hailu thuis. Tot dan toe hadden we elkaar steeds in restaurants, bij ons thuis, of op zijn school ontmoet. Maar hij wilde ons graag zijn huis laten zien. Hij woont met zijn moeder van 80, die ziek is, en zijn zuster, een gescheiden vrouw met 4 dochters in een piepklein huis. Een woonkamer van 3 bij 4 meter. In die woonkamer staat het bed van zijn moeder en dan zijn er nog twee bedsteeachtige kasten, waar de andere mensen slapen. That's all. Toen Jan vroeg of er ook een mogelijkheid was om naar het toilet te gaan, was het antwoord: Nee. Waarschijnlijk is er een gezamenlijk toilet voor de hele buurt. Hailu is de enige met een baan, dus van zijn karige onderwijzerssalaris ( 800 bir per maand) onderhoudt hij de hele familie. Je begrijpt niet dat het kan. Hij wil ontzettend graag een leven en een huis voor zichzelf, maar zolang er nog één nichtje is dat naar school gaat en onderhouden moet worden, kan hij dat wel vergeten. Ik heb diep respect gekregen voor Hailu en zoveel anderen die proberen het hoofd boven water te houden. Het is echt een struggle for life.
Afgelopen zondag kwam ik tot mijn verrassing in een orthodoxe kerkdienst terecht. Ik had met een mevrouw afgesproken bij de kerk, maar niet begrepen dat zij binnen zat!
Ik heb nog een klein stukje dienst meegemaakt en daarna was het avondmaal of communie. Reuzeleuk om mee te maken. Ik mocht sneaky wat foto's maken en die staan hier op de site. Tijdens het avondmaal werden enorme brokken brood uitgedeeld en ook nog tarwe. Dat is nog eens wat anders dan de karige vierkantjes brood of ouweltjes bij ons! Dit was echt een stevige maaltijd en je kreeg het op een bordje! Toen ik zei dat ik net ontbeten had, werd het geheel voor mij in een plastic zak gekieperd. Ik mocht het mee naar huis nemen! Verder wordt er geen wijn gedronken, maar er wordt een stevig glas bier geschonken.
Ik ben altijd erg onder de indruk van de kapsels van mijn cursisten. Ze vlechten hun haar op vele manieren. Dat alles heeft te maken met verschillende etnische achtergronden. Bij elke "stam" hoort weer een ander soort kapsel. Ik heb hen gevraagd of ik foto's mocht nemen en die aan mijn Nederlandse vrienden en bekenden mocht laten zien. Ze wilden allemaal graag op de foto! Ik heb vijf kapsels uitgezocht die ik mooi en apart vond en die foto's vinden jullie op de site.
Mijn tijd hier zit er bijna op. Volgende week op dit tijdstip ben ik aan het inchecken op het vliegveld van Addis. Het afscheid valt me zwaar. Wat zal ik ze missen!
De cursisten, die me overal naroepen : "Hi, teacher!", de schoenpoetsers altijd met een smile op hun gezicht, de jongens op straat die roepen: He you, where are you go?
de mensen van St. Mary's, altijd bereid om te helpen, mijn chef Tekalign, die altijd van alles belooft, maar nooit iets waarmaakt….. Het was een ervaring om nooit te vergeten. De beelden van bedelaars, van op straat slapende kinderen, staan voor altijd in mijn geheugen gegrift. Ik hoop van ganser harte dat de toekomst Ethiopië meer welvaart en democratie brengt. Goodbye Ethiopia!
Tot slot wil ik jullie allemaal heel erg bedanken voor de reacties op onze brieven. Het was geweldig om op deze manier met jullie in contact te blijven. Ik hoop jullie binnenkort weer in levende lijve te ontmoeten.
Tot spoedig ziens,
Truus.
-
30 Januari 2008 - 12:06
Bert Westerink:
Bedankt voor de levendige verslagen en mooie foto's! 'k Wist maar weinig over dit land.
Een goede reis alvast.
-
30 Januari 2008 - 13:36
Arend Toering:
Wy ha tige meilibbe mei jimme reis. Wy kinne ús foarstelle, dat it ôfskied oan 'e iene kant net meifalt. Noch in pear gesellige dagen tawinske en in goede reis werom -
30 Januari 2008 - 15:55
Annemiek:
Wat een rijkdom aan tradities laten jullie zien door al die foto's en de leuke verslagen, hartelijk dank hiervoor!Het zal wel moeilijk zijn om afscheid te nemen. Toch maar een goeie laatste week en reis terug.
Groetjes, Annemiek -
30 Januari 2008 - 17:17
Benno Jeanne Elsen:
Wat een prachtige foto's weer! Dank voor jullie verhalen, wij reisden zo een beetje mee. Truus, nog een fijne laatste week en daarna een goede thuisreis gewenst. Jan, geniet van het skiën.
Tot ziens. -
30 Januari 2008 - 19:47
Greetje Vd Kamp:
Heel erg bijzonder dat jullie dit hebben mogen meemaken!Bedankt voor de vele mooie verhalen en foto's. Nog een goede week gewenst en wellicht tot spoedig ziens Truus. -
30 Januari 2008 - 20:47
Bert & Conny:
Truus,
Je hebt eens geschreven dat de gemiddelde levensverwachting in Ethiopie 46 jaar is. Dat plaatst het dubieuze compliment toch in een bepaald perspectief! We hebben genoten van jullie mooie verhalen. Wellicht hebben jouw studenten over zeg 2 jaar een herhalingscursus nodig? Goede thuisreis en tot ziens. -
31 Januari 2008 - 12:03
Dicky En Eeuwke:
we hebben genoten van je verhalen en foto's,waarvoor dank
Volgende week weer in Delfzijl het is
hier koud en kil.
een goede terugreis!
-
01 Februari 2008 - 20:09
Corrie:
Hallo Truus, leuk om weer wat te lezen van jullie ervaringen en belevenissen. Zo te horen ben je al helemaal ingeburgert en dan zit je werktijd er bijna op. Dit is toch jammer want Ethiopie heeft nog veel meer geheimen! Truus bij je thuiskomst hoop ik nog veel van jullie ervaringen te horen. Een goede reis naar Nederland en tot gauw.
Hartelijke groeten van Corrie -
02 Februari 2008 - 20:41
Ans En Auke Smid:
Je hebt een mooie en heldere schrijfstijl Truus.Samen met de foto's hebben we nu een goed beeld van jullie ervaringen in Ethiopië. Een goede reis naar huis toegewenst en tot ziens.
-
03 Februari 2008 - 12:57
Erri Helsen:
Leuk om , net terug van weer een fantastische skivakantie in Zell, nog even de laatste nieuwsbrief van je te kunnen lezen. Ik heb in Zell ook genoten van de verhalen van Jan en weet inmiddels hoe je elkaar begroet op z'n Ethiopisch.
Truus ik wens je een goede thuisreis !
Tot ziens Erri -
03 Februari 2008 - 15:40
Tonnie:
Truus, heb erg genoten van jullie verhalen en foto's. Bedankt hiervooor.
Nog een fijne week en een goede reis gewenst -
03 Februari 2008 - 18:11
Renée Zijlstra:
Dank voor alle verslagen en foto's.
Het heeft jou/jullie toch de nodige tijd en energie gekost om ons mee te laten reizen.
Tot ziens bij Si!
-
03 Februari 2008 - 20:45
Bert:
De Haagse tak van de skilator-groep is ook weer terug. Goede terugreis alvast, en tot zaterdag! (en succes met inpakken, hopelijk gaat het dit keer wel goed zonder Jan). -
10 Maart 2008 - 17:38
Henk F. Hekman:
Allemaal heel interessant. Herken veel dingen, zelfde situatie hier in Indonesie, misschien Ethiopie nog armer.
Groeten aan alle Fivelianen.
p.s. het was zo gek nog niet onder het regiem van Jan Smid op het Fivel, ha,ha.
hfhekman@yahoo.co.uk
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
