Addis, een stad vol verrassingen

"Daddy, Mama, Ferengi (= buitenlanders)" zo worden we hier vaak aangeroepen op straat. Niet agressief, maar heel vriendelijk.Vooral jongeren vinden het heel leuk om een praatje met ons te maken. Zo kunnen ze hun Engels oefenen.
Addis is een ,voor ons, fascinerende stad met enorme contrasten. Er is heel veel armoede { Jan schat dat we per dag wel meer dan honderd bedelaars tegenkomen} en zwerfjongeren liggen in vodden midden op straat te slapen. Het is onbegonnen werk om alle bedelaars iets te geven. We beperken ons voornamelijk tot de vele gehandicapten en realiseren ons dat het wel een heel klein druppeltje op de bekende plaat is. Maar er zijn ook rijke Ethiopiers die in van die asobakken rondrijden.
Wij zijn al niet meer verbaasd als we midden in Addis op straat een kudde schapen of geiten tegenkomen. Ook liepen er onlangs 3 Friese zwartbonte koeien in de buurt van ons huis.
De stad wordt doorkruist door brede 4-baans { soms 6-baans} asfaltwegen. De zijwegen zijn vaak zand of gravelpaden die naar enorme krottenwijken leiden.

Onze guard vedient 300 birr per maand ( dat is ongeveer 30 euro). Een docent 3.000 birr. Nog een paar prijzen: Een 3-gangendiner in een luxe restaurant voor 2 personen kost ongeveer 14 euro.Maar twee koppen thee op de universiteitscampus hadden we voor 10 eurocent. We begrijpen werkelijk niet hoe iemand van 300 birr per maand kan rondkomen.

We zijn hier nog steeds niet echt aan het werk, al doen we zo nu en dan wel wat aan voorbereiding. De colleges beginnen op 22 oktober.
We gebruiken onze vrije tijd om Addis te verkennen en we hebben al heel wat gezien.
Gisteren zijn we op bezoek gweest bij de German Church School, waar geintegreerd onderwijs gegeven wordt aan blinde en ziende kinderen. De docenten vertalen zelf hun boeken en opdrachten in brailleschrift. Heel bijzonder. Er wordt veel aandacht gegeven aan sociale vaardigheden en aan gezondheidszorg. Deze jonge kinderen krijgen b.v. al uitgebreid voorlichting over aids en hiv. De school wordt gesubsidieerd door de Duitse Evangelische Kerk en alleen kinderen uit de allerarmste gezinnen worden er toegelaten.
De school is gehuisvest in een voor Ethiopische begrippen prachtig gebouw, veel luxer dan het St. Mary's University College, waar wij gaan werken.
Er zijn ongeveer 1000 leerlingen, van wie er 60 blind zijn en 21 full-time docenten. Het enthousiasme van de kinderen was ontroerend. Iedereen probeerde ons een handje te geven.

Vervoer is hier prima geregeld. Je kunt gaan lopen of een stadsbus nemen, waar dan wel 60 mensen in gepropt worden. Deze stadsbussen zijn afgedankte Nederlandse DAF bussen, die de Nederlandse regering zo'n 10 jaar geleden aan Ethiopie geschonken heeft. Ze zijn prachtig geel en rood geschilderd en doen het nog prima!
Wij nemen meestal de minibusjes, ook wel line-taxi's genoemd. Het zijn wit-blauw geschilderde busjes die vaste routes rijden en waar officieel 11, maar in de praktijk vaak zo'n 16 mensen in gaan. Van gordels hebben ze hier nog nooit gehoord. Met ware doodsverachting storten de chauffeurs zich in het verkeer. We hebben nog geen verkeersregels kunnen ontdekken. De praktijk is dat iedereen afwisselend voorrang geeft en neemt. Een ritje kost per persoon ongeveer 5 eurocent per kilometer. Kom daar eens om bij taxi van Dijk! Het leuke van de minibusjes is dat je vaak in gesprek raakt met de plaatselijke bevolking.

Via het internet blijven we redelijk op de hoogte van het nieuws uit Nederland. Soms kunnen we de wereldomroep vrij goed ontvangen. In de kranten werd hier uitgebreid bericht over het bezoek van Angela Merkel aan Addis en haar oproep om de mensenrechtensituatie hier te verbeteren. Prima werk, Angela! De reactie van de Ethiopische president Meles was o.a. dat ze eerst maar eens de situatie in Eritrea moest gaan bekijken!

Tot slot, dank voor alle leuke reacties die we kregen op onze eerste reisbrief. Dat vinden we erg leuk, al hopen we dat niemand zich verplicht voelt om te reageren.
We proberen deze keer een paar foto's mee te sturen, maar we weten niet of dit experiment al lukt. Op de foto's zien jullie ons huis, iets van het Meskel feest, wat straatbeelden en de Duitse school.

Met vriendelijke groeten, Jan en Truus.