Mijn eigen bodyguard

Vorige week zondag hebben we Debre Zeyit bezocht. Debre Zeyit ligt ongeveer 40 km. ten zuidoosten van Addis en is het favoriete zondagse uitje van mensen uit Addis. Er zijn zo’n 6 kratermeren. Omdat de mevrouw bij de Tourist Information had gezegd dat privé chauffeurs "accident-prone" waren, gingen we met de gewone bus. Reuze spannend. Een volle bus, met aan de ene kant van het gangpad 2 en aan de andere kant 3 zitplaatsen. Jan en ik hadden de pech dat we op de driezitsbank terechtkwamen, dus dat werd zitten op één bil! De bus was 1 ½ uur onderweg en dat alles voor de prijs van 4 birr (40 cent). De hitte en de alsmaar sterker wordende zweetgeur moet je dan maar voor lief nemen. Het leuke van reizen met het openbaar vervoer is dat je allerlei mensen ontmoet. Iedereen die een paar woorden Engels spreekt, wil een praatje met je maken. Op de terugweg raakte ik in gesprek met een docent law en statistics van Addis Ababa University. In gesprekken met mensen valt mij op dat ze vrijuit praten over de politieke situatie. Ze zijn het absoluut niet eens met de invasie in Somalië, vinden dat de regering te weinig doet om corruptie tegen te gaan en de armoede te bestrijden. Velen hebben bij de vorige verkiezingen ook tegen deze regering gestemd, maar dat heeft helaas nogal desastreuze gevolgen gehad! De uitslag van de verkiezingen in 2005 was duidelijk, de toenmalige regering moest weg, maar premier Meles Zenawi legde de uitslag naast zich neer en tijdens de protestdemonstratie die volgde, werden meer dan honderd mensen gedood. Oppositieleiders werden gevangen gezet en sommige journalisten zitten nog steeds gevangen. Het leven is hier zwaar voor de mensen. De inflatie is hoog. Ik las onlangs in een krant dat maar liefst 100.000 kinderen in Addis Ababa dakloos zijn. Ze liggen overal op straat en in bushokjes onder plastic te slapen. Heel schokkend om te zien. Hun ouders zijn gescheiden of dood of hebben geen geld meer om hen te onderhouden. In heel Ethiopië gaat het om 600.000 kinderen.

Mijn lessen zijn bijna afgelopen. Op eerste kerstdag gaan Jan en ik 14 dagen op reis door Noord Ethiopië en als we terugkomen moet ik nog een week lesgeven. Daarna beginnen de examens. Overigens wordt kerst hier gevierd op 7 januari. Mijn werk hier is heel anders geworden dan ik me had voorgesteld. Vlak voor we uit Nederland vertrokken had ik te horen gekregen dat ik vooral ingezet zou worden bij “teamteaching” en het begeleiden van studenten bij het geven van presentaties. Uiteindelijk heb ik alleen lesgegeven. En dan ook echt “alleen” in de betekenis van in mijn eentje! Geen enkele introductie voor nieuwe docenten zoals je die bij ons hebt. Ik heb zo ongeveer wekelijks aan mijn afdelingsmanager gevraagd of ik misschien mijn collega’s zou kunnen ontmoeten, omdat ik hier toch ook was gekomen om ideeën uit te wisselen en in een team te werken, maar elke keer was het antwoord dat dat wel heel moeilijk zou worden. Een vergadering beleggen is hier een hele klus! En de docenten hadden het al zo druk! Op mijn vraag of ik dan misschien de telefoonnummers van een aantal collega’s kon krijgen kreeg ik als antwoord dat dat de privacy van de collega’s te veel zou aantasten. Na vier weken(!) kreeg ik er zo genoeg van dat ik de hulp ingeroepen heb van de directie. Die heeft er toen voor gezorgd dat ik eindelijk mijn collega’s kon ontmoeten. De afdelingsmanager probeerde er nog even onderuit te komen door het sublieme voorstel te doen dat ik mijn ideeën en vragen gewoon aan hem kon doorgeven en dan zorgde hij er wel voor dat ze bij de collega’s terecht kwamen! Inmiddels is de vergadering geweest en is er zelfs een tweede afgesproken. De collega’s waren enthousiast over de lees en luisterteksten uit Nederland die ik bij me had en zeer geïnteresseerd in mijn ideeën.

Ook al heb ik dan geen begeleiding gehad, het lesgeven was een fantastische ervaring. De cursisten zijn heel aardig en attent. In het begin durfden ze eigenlijk niets te zeggen in het Engels, maar zo langzamerhand gaat dat een stuk beter. Ik hoop dat de cursisten er iets van opgestoken hebben, want hun Engels is heel slecht en ik betwijfel of ze me altijd begrepen hebben.

Afgelopen zaterdag was ik uitgenodigd bij een cursist thuis voor de lunch. Een geweldig gebeuren. Wat een gastvrijheid! Daar kunnen wij nog wat van leren. Ze had nog twee andere cursisten uitgenodigd en enorm veel werk gehad om een heerlijke lunch te maken. Injera ( een soort pannenkoek gemaakt van teff meel) met daarop heerlijke hapjes. Jammer genoeg had ze niet goed begrepen dat ik liever geen vlees eet, dus tot mijn grote schrik kreeg ik eerst doro wot (kip in een saus) op mijn injera en vervolgens kitfo ( dat is hier het neusje van de zalm, rauw vlees)! Ik kreeg het spaans benauwd, want ik had net in de Lonely Planet gelezen dat je grote kans loopt een lintworm op te lopen als je kitfo eet! Ik voelde bij wijze van spreken de wormen al in mijn darmen rondkruipen. Ik heb toen maar gezegd dat onze westerse magen niet gewend zijn aan rauw vlees en dat we er ziek van kunnen worden. Het is roerend om te zien hoe men hier zijn best doet om het ons naar de zin te maken. De andere twee cursisten hadden voor mij als kerstcadeau een Ethiopische bloes meegenomen. Die kun je zien op onze nieuwjaarskaart.

Laatst had ik de cursisten de opdracht gegeven om mij te beschrijven. Zonder uitzondering schreven ze “She ‘s fat”. Nu weet ik ook wel dat ik niet in maatje 36 pas, maar ik vond dit toch wel wat vreemd. Toen ik hun vertelde dat je dat in onze cultuur eigenlijk beter niet kon zeggen, omdat het als een belediging opgevat zou kunnen worden, keken ze heel verschrikt. Zo hadden ze het niet bedoeld! In deze cultuur is fat absoluut geen belediging, maar een compliment!

De straten liggen hier vol afval. Iedereen mikt zijn afval gewoon op straat. Ons afval wordt door de guard verzameld, maar ik denk dat die het ook gewoon ergens op straat dumpt. De hele straat ligt vol plastic zakken. Alles wordt hier ook in plastic verpakt. Als wij bijvoorbeeld een flesje shampoo en een blikje doperwten kopen, krijgen we, als we even niet opletten, 3 plastic zakken mee naar huis. Het flesje shampoo gaat in een plastic zak, het blikje doperwten ook en dan komt er nog een grote zak omheen!

We hebben deze keer foto’s van Debre Zeyit, van de lunch met mijn cursist en verder wat straatbeelden, o.a. een chat verkoper ( chat is de Ethiopische drug), een vrouw die handgemaakte tandenstokers verkoopt, trottoirs ( je snapt niet dat de Ethiopische vrouwen hier met hoge hakken over kunnen lopen, soms zitten er gaten in van wel 2 meter diep), afval, een prachtig park met speeltoestellen voor kinderen dat merkwaardig genoeg altijd gesloten is, en nog wat foto’s van een koffieceremonie met onze guard en zijn gezin. Verder nog een advertentie voor diegenen die het Engels vloeiend beheersen.

Onze volgende nieuwsbrief schrijven we na onze vakantie. We wensen jullie graag fijne kerstdagen en alvast alle goeds voor 2008.

Truus en haar bodyguard.
{Toen ik op een vraag hoe het mij hier beviel, antwoordde dat ik het fantastisch vond en dat ik me hier heel veilig voelde, was de reactie van een student: “Maar je hebt ook je persoonlijke bodyguard bij je” ! Kortom, Jan is hier wel een indrukwekkende verschijning.)